15 นาทีถัดมา กองกำลังตำรวจก็มาถึง แต่ยังไม่สามารถพังประตูไม้หนาและหนักเข้าไปได้ ร้อยเอกฟอร์ดนีย์ เป็นคนแรกที่นึกถึงบันไดหนีไฟทางด้านนอกของตัวตีก ด้วยเส้นทางนี้เองที่พาเขาสู่ห้องนอนของ กัส วิลสัน ได้สำเร็จ
ฟอร์ดนีย์คลำทางอยู่สักพักจึงพบสวิตช์ไฟที่ข้างเสา หลอดฟลูออเรสเซนต์กะพริบวูบวาบก่อนจะส่องสว่างให้เห็นร่าง กัส วิลสัน คว่ำหน้าอยู่บนโต๊ะทำงานกลางห้อง สลักประตูถูกดึงออก เบอร์นาร์ด วิลสัน พุ่งเข้ามาเป็นคนแรก ตามด้วยสารวัตรเคลลีย์
“ยาพิษ” ฟอร์ดนีย์รายงานเบาๆ “เสียชีวิตประมาณ 1 ชั่วโมงมาแล้ว”
เคลลีย์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนก้มลงอ่านข้อความที่ไม่มีโอกาสเขียนให้จบ จากกระดาษบนโต๊ะของกัสข้อความตอนท้ายหวัดกระตุก ด้วยพิษยาที่พลุ่งขึ้นบีบหัวใจ
“ทุกอย่างคงกระจ่างแจ้งอยู่แล้วสำหรับการเสียชีวิตของสุภาพบุรุษท่านนี้” เคลลีย์สรุปอย่างมั่นใจ “เขารับประทานยาพิษก่อนลงมือเขียนจดหมายอำลา ข้อความช่วงแรกถูกเขียนอย่างบรรจง ต่อเนื่อง ตรงบรรทัด และกลายเป็นรีบร้อน หวัดกระตุกด้วยฤทธิ์ยา ซึ่งจบชีวิตเขาลงก่อนจะเขียนเสร็จ… ทั้งที่มือยังกำดินสอแน่น
ฟอร์ดนีย์มองสำรวจทั่วห้องด้วยสีหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถลาลงบันไดไป สักพักเคลลีย์ได้ยินเสียงเขาเดินสวบสาบอยู่บนพื้นสนามด้านล่างตรงบริเวณใกล้หน้าต่าง
“นั่นคุณลงไปทำอะไรแถวนั้น” เคลลีย์ชะโงกหน้าตะโกนถาม
“ผมกำลังพยายามหารอยนิ้วมืออีกชุดหนึ่ง” ฟอร์ดนีย์ตอบพลางรวบรวมรอยนิ้วมือจากราวบันได้หนีไฟ
“ตลกสิ้นดี … คุณคงไม่คิดว่าเขาปีนบันไดหนีไฟขึ้นมาในห้องของตัวเอง เพื่อจะฆ่าตัวตาย”
“ แน่นอน ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น… เพราะนี่คือการฆาตกรรม”
ฆาตกรรม..? เคลลีย์ทวนคำกับตัวเองด้วยความงุนงง
ฟอร์ดนีย์รู้ได้อย่างไร…?
Sign up here with your email
1 ความคิดเห็น:
Write ความคิดเห็นคนที่คิดจะฆ่าตัวตายคงเขียนจดหมายลาตายให้เรียบร้อยก่อนที่จะจบชีวิตตัวเอง ไม่น่าจะมาเขียนหลังจากกินยาพิษเข้าไปแล้ว
ReplyConversionConversion EmoticonEmoticon